ALEVİ – BEKTAŞİ ARAŞTIRMA MERKEZİ (2.)

Ayhan Aydın

Alevi – Bektaşi toplumu, Alevi – Bektaşi kurum ve kuruluşları, tüm yaşanmışlıkların verdiği tecrübelerle artık çok ciddi bazı çalışmalar ve çabalar içinde olmak zorundadırlar. Bu çalışmalardan birisi de hiç şüphesiz Alevi - Bektaşi Araştırma Merkezi’dir.

Bugün kadar olduğu gibi halen de birçok Alevi - Bektaşi kurum ve kuruluşu kendi çapında Alevilik Bektaşilik araştırmalarında bazı çalışmalar yapmıştır. Her türlü takdirle birlikte, bunların yetersizliği de ortadadır. Türkiye’de Şahkulu Sultan Dergâhı, Cem Vakfı, Hacı Bektaş Anadolu Kültür Vakfı, 2 Temmuz Pir Sultan Abdal Kültür ve Eğitim Merkezi, Avrupa’da AABF Bünyesindeki çalışmalar, Alevi Bektaşi Kültür Enstitüsü çalışmaları gibi çabalar bu konudaki tecrübeler, önemli birikimleri bize vermektedir.

Bu konudaki en büyük sorunlarımızdan birisi de, paylaşımcı bir yapıdan uzak olarak, zaten az olan bilgi ve belgelerin de ortak kullanımda olmamasıdır. Yani kurumlar ellerindeki bilgi ve belgeyi ne birbirleriyle ne de tam anlamıyla halkla ve bilim insanlarıyla paylaşmamaktadırlar. Bu konuda bir kere bunun aşılması gereklidir. Mademki birlik, mademki birlikte çalışmak diyoruz, o zaman bunu da sağlayacağız, sağlamak zorundayız. Bilim insanları, araştırmacılar, gazeteciler de bu konuda örnek ve öncü isimler olmak zorundadırlar.

Alevilik - Bektaşilik hep söylenegeldiği gibi, asla ve asla sadece sözlü kültür olarak bugüne kadar gelmemiştir. Alevi - Bektaşi dünyasının sayısız yazılı belgesi de vardır. Yüzlerce basılı veya el yazması kitap, cönk, Osmanlı Arşivi içinde binlerce Alevilerin – Kızılbaşların- aleyhinde de olsa, lehinde de olsa yazılı belge, somut eserlerdir.

Alevi - Bektaşi toplumu; ocaklarıyla, tekkeleriyle, dergâhlarıyla yüzlerce yıldır yakılıp yok edilmek istensen de, hem göçebe bir toplum olsa da, sürgünden sürgüne giden bir büyük halk kitlesi olsa da, yüz binlerce somut kültür varlığını koruyabilmiş, halen de yaşatan bir özelliğe sahiptir.

Bağımsız, sadece bilimsel çalışmalar yapacak ve tüm dünyadaki Alevi- Bektaşi toplumunun varlığıyla ilgilenecek bir Araştırma Merkezinin kurulması gerekli ve zorunludur.

ALEVİ – BEKTAŞİ ARAŞTIRMA MERKEZİ (1.)

Ayhan Aydın

Yüz yıllar boyunca, çok geniş bir coğrafyada; kendi özgün, özgür, bütünsel yapısını ortaya koyan Alevi – Bektaşi Yol ve Öğretisi, tüm tarihsel – kültürel boyutlarıyla çok ciddi bir şekilde araştırılmayı da gerektiren bir sosyal olgudur.

İnançsal, kültürel yapısı, ritüelleri, tüm somut enstrümanlarıyla bir üniversite bünyesinde her yönünün, objektif bir aklın gözetiminde, bilimsel olarak araştırılıp, geleceğe aktarılması için tüm malzemeleriyle ortaya konulması gereken büyük Alevi Bektaşi evreni, tüm dünyanın da mutlaka merak edip yararlanacağı bir alanı da ifade eder.

Manevi yapısı yanında, sosyolojik boyutuyla da sosyal bilimlerin; tarihin, etnolojinin, antropolojinin, halkbiliminin ve edebiyatın da ilgi alanında olan Alevi – Bektaşi kültür dünyasının somut, elle tutulur çok büyük ürünleri vardır.

Bu konuda nasıl ki müzelerin, eğitim merkezlerinin, kültür merkezlerinin kurulması gerekiyorsa, tüm bunlar içinde bir Alevi - Bektaşi Araştırma Merkezi’nin gerekliliği zaten kendisini uzun zamanlardır hissettirmektedir.

Dernek, vakıf, cemevi birlikleri bu toplumun ihtiyaçlarını belli oranlarda karşılarken, geçmişten geleceğe bu büyük yol ve öğretinin tüm boyutlarını araştırılıp, sorunlarını, olgularını ve tüm değerlerini tarafsız ve bilimsel bir şekilde ortaya koyabilecek çok ciddi bir kuruluşun olmaması bu yapının en büyük eksikliklerden birisidir.

Bugüne kadar Alevi kurum ve kuruluşları bu konuda bazı adım atmak isteseler de, bu konuda çok da başarılı olamamışlardır. Devlet ve özel üniversiteler bünyesinde oluşturulmaya çalışılan “araştırma merkezleri” ise, bazı güzel çalışmaları yanında; gerçekten de devletin tek boyutlu ve bazen dayatmacı bakış açısını yansıtmakta, tarafsızlığı ve bilimselliği tartışılır merkezler konumunda olmaktadırlar. Hatta çeşitli üniversitelerin “Alevilik – Bektaşilik Yüksek Lisans Programları” adı altındaki çalışmaları da aynı tek taraflı ve boyutluluğun etkisi altındadır.

Türkiye’de devletin; Alevi – Bektaşi varlığını yok sayması, haklarını vermemekte direnmesi, baskıcı ve dahası asimilasyoncu tavrı her geçen gün kendisini daha da çok hissettirmektedir. Türk Devletinin derin devleti olan, bir din fetva makamına dönüşen, Türkiye’de inanç özgürlüğünün, insan haklarının kısıtlandığı ana merkezlerden birisine dönüşen Diyanet İşleri Başkanlığı, her daim sinsi oyunlarını oynamayı sürdürmektedir. Sözde Aleviler adına “Alevi Bektaşi Klasikleri”ni yayınlayarak, zaman zaman dedelerin ellerine Kuran vererek, Alevilere “din dersi” veren Diyanet, devletin Alevilere bakışını yansıtan kurum olmaktadır. Aynı zamanda; MEB, TRT, Kültür Bakanlığı ve tüm birimlerinde devlet aklının Alevi Bektaşi varlığını yine yok sayıcı veya en azından üstün körü yasak savıcı bazı küçük hamleler dışında, değerlendirmemesi de bu devletin en büyük eksiklilerinden ve ayıplarından birisidir.

Bu kadim halkların, dinlerin ve uygarlıkların kutsal topraklarında Alevi Bektaşi Yol ve Öğretisi bilinçli bir şekilde tüm değerleriyle erimeye ve yok olmaya doğru itilmiş, maalesef bu konuda Aleviler de kendi kültürel varlıklarını koruma ve geleceğe aktarmada adeta devletle yarış içinde olmuşlardır.

Tüm bunlar yanında; eleştiri, vay vaylanma, umutsuzlukla da bir yere varılamaz.

Gün çalışma, araştırma, fikir ortaya koyma, üretme günüdür.

Son otuz yıldır, Alevi kurumlarının zaman zaman hemen hemen tümünün bir araya geldiği, “Alevilerde Birlik Toplantıları” olgusal olarak, umut verici, ufuk açıcı, heyecan uyandırıcı çalışmalar ve hamlelerdir.

En başından beri tüm bunlara en yakından tanıklık eden isimlerden birisiyim, tam otuz yılım tümüyle bu yapının içinde geçti.

Sonuçta, Alevilerin de umutlanmaya, sorunlarını yüksek sesle dile getirmeye ve gerçekten de tam anlamıyla birliğe, beraberliğe ve birçok konuda ortak çalışmaya ihtiyaçları vardır. Zaten biraz da bu yapılamadığı için, bazı hakların alınması ve sorunların giderilmesinde istediğimiz noktada değiliz.

Alevi kurumları; hiçbir kişinin, görüşün, yapının tatmin yerleri, kişilerin kendilerini gösterecekleri, meşruiyet kazanacakları mekânlar değildir. Ortak bir fikir ve proje çevresinde çalışamamak da yine bu toplumun temel çıkmazlarında birisidir.

Tüm bunların bilincinde olarak, sadece ve sadece kendi yol ve erkânımız, öğretimiz ve çocuklarımızın geleceği için ortak aklımızı kullanıp bugüne kadar bir türlü atamadığımız, bazı somut adımları bundans sonra atmak zorundayız.

Kişisellikten uzak, kurumsal varlığı hissettirme ve günü kurtarmanın dışında, Aleviler Bektaşiler artık daha ciddi, kalıcı çalışmalar yapmalı, geleceğe dair daha ciddi bazı adımlar atmak zorundadırlar.

Artık bıçak kemiğe dayanmıştır, bazı işler ya olur, ya olur.

Bu işlerden birisi de bir ortak bir Alevi - Bektaşi Araştırma Merkezi’nin kurulması zorunluluğudur.

Yazının ikinci bölümünde biraz daha konuyu açmaya çalışacağım.

Muhabbetlerimle.  

Ayhan Aydın, 26 Kasım 2019

DİDAR BACI

Ayhan Aydın

Bu yaz, 20 Ağustos – 24 Eylül tarihleri arasında, Makedonya’daki Harabati Baba Tekkesi’nde dostluğu, hizmeti, paylaşımı, bilgi edinmeyi, bir Bektaşi Tekkesi’ndeki güncel gelişmeleri insanlara aktararak, eşsiz bir deneyim daha yaşadım.  Balkanlar’daki Alevi - Bektaşi toplumu üzerindeki baskıları, asimilasyon çalışmalarını bu arada Sersem Ali Dedebaba ismiyle de anılan Harabati Baba Tekkesi’ndeki tüm gelişmeleri detaylarıyla daha önce kamuoyuyla paylaşmıştım. Bu tekkenin ve tüm Balkanlar’daki Alevi Bektaşi toplumunun sesi olmayı bundan sonra da, kısmetse gönüllü olarak yaptığım çalışmalarla sürdüreceğim.

Anadolu Aleviliği özelinde “Bacıyan-ı Rum” ismiyle anılan ve hala varlığı konusunda çok ciddi bilimsel çalışmalar yapılmamış olsa da söylencelerde yaşayan Bacılar Birliği, kavramı vardır; çok zor ve dar günlerde, erlerle birlikte inanç, yurt, dava, ilke adına mücadele eden eren kimlikli öncü kadınların biriliği.  Zaten Kadın Erenler konusu da bir gerçeği ifade eder; Fatıma Ana’dan, Kadıncık Ana’ya, onlar da günümüze bir geleneğin izi sürülebilir.

Kadın; yardır, anadır, aslında evrenin de evin de temelidir, mayasıdır. Kültürü var edip, taşıyan kadın aynı zamanda Alevilikte belleğin de koruyucusu ve aktarımcısıdır.

İşte Didar Bacı’mız da, yani Didar Doko da, “çağdaş” bir bacı’mızdır. Üniversite mezunu, anne tarafından köklü bir Bektaşi ailesinden gelen ve hem Makedonya’da, hem de Bosna – Hersek’de yaşamını sürdüren Didar Bacı, çok maharetli, becerikli, temiz, titiz bir insandır. Bir ay boyunca birlikte bacı – kardeş olarak, Derviş Abdülmüttalip Bekiri ile birlikte üç can olarak, matemde, sohbette, yemek yapmada ve her türlü hizmette, tekkeye gelen ziyaretçileri ağırlamakta, bir kolektiflik oluşturduk. Hiçbir şüpheye yer olmayacak şekilde görev bölüşümüyle, hem tekkenin tüm günlük işlerini yürüttük, hem de yaşananları birlikte konuştuk, analiz ettik.

Oldukça keskin bir zekâya sahip olan Didar Doko, çok iyi Türkçe’siyle gelen tüm misafirlere, konuklara, şu veya bu nedenle yolu tekkeye düşenlere en ayrıntılarıyla tekkenin tarihini, yaşanan güncel sorunları, Alevi -  Bektaşi kimliğinin bir bütün olduğunu, bu inancın değerlerini, Bektaşiliğin tutuculuktan uzak aydın insanların yürüdükleri bir yol olduğunu vurgulu cümlelerle uzun uzun anlatıyordu.

Arnavutça, Boşnakça yanında İngilizce’siyle de yine farklı uluslardan insanlara Bektaşiliğin misafirperverliğini de, nüktedanlığını da gösteriyordu. Empati yeteneğiyle, her ulustan insana kucak açabilen Didar Doko, yöredeki son dönem ünlü mücerret Hüsnü Kemal – Kalender- Baba’nın yeğeni olarak da sık sık Bektaşiliğin evrensel insani yönleri de hatırlatıyordu.

Didar Doko, geçmişi iyi bilen, günümüzü iyi analiz edip, gelecek de tekke üzerinde oynanabilecek oyunları da gören bir sezgisel ruha sahipti.  O hiçbir hizmetten kaçınmıyor, ne bir gösteriş, ne bir beklenti, ne bir usanma göstermeden erkeklerin yani er kişilerin yapabilecekleri işleri de yiğit bir şekilde başarıp her şeyin üstesinden geliyordu. Hoşsohbet, lafını esirgemeyen, gerçeği hiçbir insan ayırmadan yüzüne de söyleyebilen, dedikodu yapmayan, mert bir insan olarak Didar Doko, daha önceden de birçok kez bir arada bulunsak da, bu gezimde ve bu sene gerçekten beni en çok şaşırtan bir can sima olarak karşıma çıktı.

Karanlıklar, türlü zorluklar içinde; bilinçli, kararlı, öngörü gücü çok kuvvetli, inancının ilkelerinden taviz vermeden, bu konuda kimseye göz açtırmadan, sözünü sakınmadan söyleyip, eylemiyle bunu gösteren Didar Doko aslında Didar Bacı’dır. Hiç abartısız, bu yiğit insan, Alevi - Bektaşi kadınının inisiyatif alarak, kültür dokularında olan mahir başarıyı çok üstün bir şekilde ortaya serebilmesinin timsalidir.

Evet, çok şükür ki; Alevilik Bektaşilik hala yaşıyor, üstü örtülmek istense de, biraz puslar ardında kalsa da tarihi değerleriyle varlığını sürdürebiliyor. Uyuyanlar, çıkar için asimilasyona biat edenler, sözde erkek olarak kadına baskı yapıp, onu dış kapının mandalı görüp, cemlerde de onun zorla başını örtüp, karanlığa gömmek isteyen sözde Alevi önderleri gözlerini açsınlar, yoksa onlara gözlerini açtıracak nice nice Didar Bacı’lar biraz örtülü kaldıkları yerlerden çıkıp gerçekleri onlara hatırlatmasını bilirler.

Ne diyeyim, sen çok yaşa, var ol Didar Bacı, minaresiz camiye dönüşmeye başlayan her cemevine, özellikle Avrupa’da kahvehaneye dönüşen her Alevi derneğine, asimilasyoncu çabayla işgal edilmek isteyen her tekkeye senin gibi bir “er” bacı lazım…

Aşk ve muhabbet ile kalın…

16 Kasım 2019, Bir Yol Gazetesi

ALEVİ GELENEĞİ YAŞATAN GÜL YÜZLÜ
 BİR OCAK-DERGÂH İNSANI
HÜSEYİN ELMAS DEDE
(03-11-1959 / Sivas / Hafik / Yalıncak Köyü)

 Daha önceden yazılarıyla tanıdığım ama ağırbaşlı kişiliğiyle de uzaktan çok sevdiğim sevgili dedemle özellikle son bir yıldır daha da yoğun bir diyaloğumuz oldu. Tahminlerim çok şükür ki yerinde çıktı. Çünkü artık insan yanılmak istemiyor; yanılmaktan bıkıp usandım ben en azından… Dışından baktım yeşil bir türbe, içine girdim tövbe estağfurullah… İnsanlar da, kurumlar da, yapılar da böyle oldu… Aydınlar, yazarlar, kurum başkanları… Benim için de özellikle dedeler, babalar, ozanlar… Sanatçıları pek saymıyorum. Sesleri beni de büyülüyor, beni de çok etkiliyor, bana da çok şey veriyor… Ama sanatçıların bir bölümü gerçekten Aleviliği bir geçim kapısı yapıp hiçbir emek vermeden, bu kültürü de çok da benimsemeden, para hatırına biraz da Alevi görünüp ya da Alevi hayranı görünüp yirmi-otuz yıldır en iyi para kazanan insanlar oldular…

Dedelerimiz, bizim öz değerlerimiz… Geçmişin o güzelliklerini yaşatan dedeler var mı? Dedelik kurumu gerçekten yaşıyor mu? Bilge, kâmil, dede gibi dedelerimiz halen yol-erkân sürüyorlar mı? En çok merak edilen konulardan birisi. Elbette benim de otuz yıldır peşinde olduğum ana sorulardan birisi…. İşte Hüseyin Elmas Dede, hem bilgili, hem görgülü, hem ağırbaşlı, hem hoşgörülü, hem engin, hem turap, hem kucaklayıcı, hem köklerini bilen, hem ocağının hakkını verirken tüm Alevileri hatta tüm insanlığı kucaklayan bir dedemiz… Onu tanımak gerçek anlamda bir büyük mutluluk; hem insan olarak, hem de bir yol âşığı olarak… İşte diyoruz, deminki soruların yanıtı olarak; evet, gerçek dedelerimiz hâlâ var, gelenek hâlâ yaşıyor, hâlâ çıkar pazarına düşmeden yoloğlu gerçek er kişiler aramızda yaşıyorlar… İyi ki varsın sevgili Hüseyin Dedem! Aşk ola sana ve senin gibi yolu sürenlere, bu geleneği gençlere ve geleceğe taşımanın yükünü çekebilenlere… Hü dost…

AYHAN AYDIN

- Sevgili Dede’m! Sizi daha yakından tanımak istiyoruz. Bize yaşam öykünüzü anlatabilir misiniz?

- Ana doğumum konusunda annemin söylediğine göre, aralık ayının 3. günü doğmuşum; dayım Hüseyin Feyzi Yalıncakoğlu’nun (Yalıncak Tekkesi’nin postnişini ve çok bilge bir insandı) kayıtlarında 1956 tarihi görülüyor. Ama nüfusa göre 03.11.1959 tarihinde, Sivas/Hafik/Yalıncak Köyü’nde doğmuşum.

Yalıncak Köyü’nün şöyle bir özelliği vardır: 1267 tarihinde Hünkâr Hacı Bektaş-ı Veli’nin görevli olarak gönderdiği Seyit Muhammed Nuri yani Yalıncak Sultan adıyla anılan ulu zatın ilk dergâhını oluşturduğu ve bu vesileyle köyü de kurduğu bir köydür. Yaklaşık 800 yıldır Yalıncak Köyü’dür.

Yalıncak, Sultan Hünkâr’ın Çerağcısı ve 5. Halifelik Postu sahibi Pir Eba Sultan’ın oğludur. (Pirep Sultan). Onun da yani Pirep Sultan’ın da Konya’da Molla Sadreddin Konyevi ile ilgili Hünkâr’ın görevlendirmesiyle yolumuzu-erkânımız anlatmak üzere bir görevi vardır. Larende Kapısı denilen yerde de türbesi vardır.

- O zaman köyden bahsedin.

- 1830’lara kadar Yalıncak Köyü tamamen Yalıncak Sultan Evlâtları’ndan müteşekkil idi. 1826’da 2. Mahmut tarafından kapatılan binlerce Alevi-Bektaşi tekkesinden biri olmuştur ve ocak mensupları buradan uzaklaştırılmışlar, çeşitli yerlere dağıtılmışlardır.

Asıl ilk dağıtılma 1401 yılında oluyor. Yıldırım Beyazıt, o zaman Danişmentlerin başkenti olan Sivas bölgesini Osmanlı’ya iltihak etmek istiyor. Bölgede çok büyük çatışmalar yaşanıyor. Yalıncak Sultan evlâtları da 3 kardeş olarak farklı yörelere dağılıyorlar. Birisi Ankara’ya gönderiliyor. Bugünkü Ankara’daki ODTÜ arazisi içinde istimlak edilen Yalıncak Köyü’nü kurar. Kardeşlerden birisi Giresun tarafına göç ediyor. Asıl postnişin kardeş de Divriği’nin Örenik Köyü’ne (Bugün İmranlı’ya bağlı Aydoğan köyü’ne) gidiyor.

Tekke’deki hizmetler Örenik’ten bir süre sonra dönen postnişin aile tarafından 1826 yılına kadar kesintisiz sürdürülmüştür.

1826’da türbe ve tekke yıktırıldıktan sonra yeniden bir tasfiye hareketi olmuştur. Dergâhın çevresindeki araziler, yani dergâha ait araziler boş kalmıştır.

1830’larda Dersim bölgesinden biraz Erzincan’dan, bir aile de Malatya’dan boşaltılmış olan Yalıncak Köyü’ne yerleşmiştir.

Gürlevik Dağı eteklerine yerleşmiş olan Kürmeşli Aşireti, dedeleri olan Ağuiçen Ocağı dedelerinden bir aileyi de birlikte Yalıncak Köyü’ne getirirler. Kürmeş Aşireti önderlerinden İsmail Hakkı Ağa tarafından Seyit Mahmut ve üç oğlu olan Seyit Mehmet Ali, Seyit İsmail, Seyit Hüseyin ile birlikte yol ve erkân hizmetlerini sürdürsün diye getirilen bu aile aynı bizim ailemizdir.

34. ABDAL MUSA ANMA ETKİNLİKLERİ YAPILDI (4-7 TEMMUZ 2019)

Etkinlik, Gözlemler, İzlenimler, Eleştiriler…

34. Ulusal, 17. Uluslar arası Abdal Musa Anma Etkinleri, 4 - 7 Temmuz 2019 tarihleri arasında Abdal Musa’nın da türbesinin olduğu Antalya Elmalı Tekke Köyü’nde büyük bir coşkuyla yapıldı. Geleneksel olarak uzun yıllardan beri yapıla gelen etkinliklerde bu sene de birçok sanatçı, ozan sahnede yer alırken, Alevilik’le ilgili paneller de gerçekleştirildi.

Ayhan Aydın

Abdal Musa – Kaygusuz Abdal ve Sürülen Yol…

Alevi Bektaşi düşünce dünyası içinde en önemli sembol şahsiyetlerden birisi olarak kabul edilen Abdal Musa; Osmanlı döneminde, 1326’da Bursa’nın fethinde yer almış, Gazi- Alp Eren kimliğinde bir öncü olarak, Batı Anadolu’da ve Akdeniz Bölgesinde Hacı Bektaş’ın düşüncesini yaymış, bu öğretinin bu topraklarda kökleşmesine sağlamış bir büyük tarihi kişiliktir. Zamanla; bugün türbesinin de bulunduğu yerde dünyanın dört büyük Bektaşi tekkesinden birisi olmuş ve tüm yörenin hayat kaynağı olan Abdal Musa Tekkesi, birçok ozan ve inanç önderinin yetişmesinin yanında, çok geniş tarım arazileri ve hayvancılığıyla da bugünkü sosyo - ekonomik hayatın da temel yapı taşı olmuştur.  Abdal Musa – Kaygusuz Abdal ve ondan sonra gelenler bu dergâhta, diğerlerinden farklı olarak sürülen Alevi – Bektaşi erkânıyla da kendine ait bir yol kurmuştur.

Abdal Musa’ya bağlanan ve Alevi Bektaşi dünyasında en üretken ve önemli ozanlardan birisi olarak bilinen, eskiden Alaiye Beyi oğlu Gaybi iken, dergâha intisap edip (bağlanıp) zamanla Kaygusuz Abdal (1341-1444 (Yaklaşık tarih)) olan bu büyük ozanın da varlığı bu tekkeyi daha da bilinir kılmıştır. Rumeli başta olmak üzere birçok yeri gezen, gören ve zamanla kendi yarenleri de oluşan Kaygusuz Abdal’ı Abdal Musa Mısır’a göndermiş, orada bir Tekke kuran Kaygusuz Abdal 1960’lı yıllara kadar Mısır’da da Bektaşiliğin var olmasını sağlayarak tarihi bir misyon üstlenmiştir.

Bugün tüm Alevi Bektaşi dünyasında anılan, öğretesi, çalışmaları, eserleri, sözleri bu toplum üzerinde büyük bir etkiye ve öneme sahip olan Abdal Musa ve ondan ayrılmadan anılan Kaygusuz Abdal, en azından bu dört yüz hanelik köyde sadece ismen değil de, kendine özgü bir cem erkânıyla da yaşatılmaya çalışılıyor.

Her sene Abdal Musa, Kaygusuz Abdal (Türbesi Mısır’da olsa da), Budala Sultan, Mestan Dede gibi ziyaret mekânlarının olduğu Tekke Köyü’nü binlerce insan ziyaret ediyor. Burada kurbanlar tığlanıyor, cemler yapılıyor.

Bektaşilik’te bir halifelik makamı olan, 1826 yılında kapatıldığında büyük bir mal varlığı yanında zengin bir kütüphanesi de bulunan Abdal Musa adına yine burada bir inanç önderi olarak Halifebaba bulunmaktadır. Hüseyin Eriş bugün buradaki inanç önderi pozisyonunda hizmetlerini sürdürmektedir. Geleneksel etkinliklerini, cemlerini yapan yöre insanı Abdal Musa- Kaygusuz Abdal’ı adını yaşatmakta, onlar adına aksatmadan erkânlarını sürdürmektedirler.

Anma Etkinlikleri

Abdal Musa felsefesine uygun bir şekilde, onun öğretisini yaşatmak ve tanıtmak amacıyla Abdal Musa adına her sene bir etkinlik yapmak geleneğin bir devamı olmuştur. Alevi Bektaşi inanç ve kültür dünyasının değerlerini yaşatmak, insanları bir araya getirmek, birlik kurmak, aynı zamanda bu öğretinin dışındakilere bu yolun değerlerini tanıtmak, anlatmak, insanları kaynaştırmayı da amaçlayan Abdal Musa Anma, Kültür ve Sanat Etkinlikleri her yıl sadece Türkiye’den değil dünyanın da birçok yerinden gelen binlerce insan tarafından anılır olmuştur.

Bu sene de aynı düşünceyle Tekke Köyü Abdal Musa Kültürünü Araştırma Derneği tarafından anma etkinlikleri yapılmıştır. 

5 Temmuz 2019, Cuma

Alevi Bektaşi İnancında Abdal Musa ve Kaygusuz Abdal isimli panel Abdal Musa Sultan Kültür Merkezi, Zeynel Gündoğan Konferans Salonu’nda yapıldı.

Panele; Alevi İnanç Birliği Vakfı (AİBV) Genel Başkanı Faruk Ali Yıldırım, AİBV. Kadın Meclisi Başkanı Gönül Akkuş,  AİBV. Ozanlar Başkanı İrfani Yıldırım,  Adıyaman İmam Hüseyin Derneği Başkanı Hüseyin Alagöz, Bolu İzzet Abant Üniversitesi’nden Öğretim Üyesi Prof. Dr. Ali Yaman, Abdal Musa Dergâhı Postnişini, Halifebaba Hüseyin Eriş,  Akdeniz Üniversitesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Şahin Filiz konuşmacı olarak katıldılar.

Akşam ise; Anfi Tiyatro’da, Devrim arkadaşımızın sunuculuğunda, İlke Türkdoğan- İhsan Güvercin, Seval Eroğlu, Ali Sağlam, Binali Yıldırım (Mansuri), Yılmaz Abuzer (Âşık Kederi), Haydar Kaya, Teberik Düzgün, Mustafa Sayılır, Cevahir Çokbilir, Naciye Çokbilir, Divriğili Ozan Mehmet Gökçe, Selahattin Dündar, Hüseyin Kalkan, Ali Cevat Çiftçi gibi birbirinden değerli ozanların, sanatçıların yer aldıkları dinletilerde deyişler söylendi, semahlar dönüldü.

Çekim: Antalya’dan etkinliğe katılan Murat Koyun arkadaşımızın video çekimleri de youtube’da yayınlandı, emekleri var olsun: Abdal Musa Anma Şenlikleri 2019 Video: Antalya Jimmy Jib Murat KOYUN

 6 Temmuz 2019, Cumartesi

Alevi Bektaşi İnancında Kadının Yeri isimli panel yine Abdal Musa Sultan Kültür Merkezi, Zeynel Gündoğan Konferans Salonu’nda yapıldı. Panel iki bölüm halinde gerçekleştirildi. Araştırmacı – Yazar Ali Aksüt’ün yönettiği ve Halk Kültürü Araştırmacısı Öznur Tanal,  Güvenç Abdal Araştırma Eğitim Kültür ve Tanıtma Derneği Başkanı Sakine Dağıdır, Tahtacı Sibel Gezen’in konuşmacı olarak katıldıkları ilk bölümden sonra ikinci panel de yapıldı. Öznur Tanal’ın yönettiği bu panelde de Alevi Bektaşi Kültür Enstitüsü Başkanı Gülizar Cengiz, Araştırmacı – Yazar Birsen Temir Saraç konuşmacı olarak katıldılar.

Etkinlik Resmi Açılışı ise, akşam saatlerinde saygı duruşu ve istiklal marşının söylenmesiyle başladı. Tekke Köyü Abdal Musa Kültürünü Araştırma Derneği Başkanı Ali Eriş, Köy Muhtarı Fehmi Durma, Antalya Valisi Münir Karaloğlu konuşmalar yaptılar. Ali Koca babanın gülbengi ve hayırlısı, Tekke Köyü semahının dönülmesiyle etkinlikler devam etti. Devrim Aşkın Karasoy isimli arkadaşımızın sunuculuğunda İlke Türkdoğan, Serpil Efe gibi sanatçılar sahne aldılar.